Η ιστορία της Ηλέκτρας..
Ο δάσκαλός μου έλεγε ότι την ώρα της πρακτικής δεν πρέπει να μας αποσπά τίποτα στον χώρο. Ούτε καθρέφτες, ούτε μουσική.. Έλεγε ότι θα πρέπει να ακούμε την αναπνοή, το σώμα μας και την ευθυγράμμιση μας. Και για μένα προσωπικά αυτό είναι μια σωστή προσέγγιση.
Καθρέφτες ή όχι καθρέφτες
Πήγαινα σε ένα γυμναστήριο και μέσα στο πακέτο που είχα πληρώσει είχε και 2 μαθήματα γιόγκα. Μου άρεσε, παρόλο που είχε κόσμο, πολλούς καθρέφτες και πολύ μουσική.
Σιχαίνομαι τους καθρέφτες!! Μετά από τόσα χρόνια πρακτικής στη γιόγκα κατάλαβα ότι το να κοιτάζω στον καθρέφτη με αποσπά γιατί κοιτάζω τους υπόλοιπους που βρίσκονται στην αίθουσα.
Βλακωδώς, σύγκρινα τον εαυτό μου με τους υπόλοιπους 20 ή και παραπάνω μαθητές που ήταν εκεί. Μερικοί ήταν πολύ ελαστικοί, δυνατοί και εντυπωσιακοί και κάποιοι άλλοι μόλις είχαν ξεκινήσει την γιόγκα και πάλευαν με την κάθε θέση. Όλοι κάναμε το καλύτερο που μπορούσαμε. Αλλά υπήρχε μια κυρία που πάντα έπεφτε το μάτι μου σε αυτήν.
Ήταν καλή. Ήταν πραγματικά πολύ καλή. Όμως ήταν πάντα μπροστά από το παιχνίδι. Καθώς ο δάσκαλος εξηγούσε την θέση, εκείνη είδη έκανε την θέση. Είναι αδύνατον να μην παρατηρήσεις το μόνο άτομο στην αίθουσα που κινείται ήδη και δεν ακούει τίποτα από όσα λέει ο δάσκαλος.
Έμοιαζε να υποφέρει από το σύνδρομο « κοιτάξτε με»! Αυτή η μία γυναίκα είναι υπεύθυνη για τις πιο αρνητικές σκέψης που έκανα μέσα στο μάθημα.
Ίσως να είμαι σκληρή, αλλά νομίζω ότι είναι ένα τρομερά αλαζονικό πράγμα, να φαίνεται ότι γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε πριν μας ζητηθεί να το κάνουμε. Φυσικά, πολλοί από εμάς γνωρίζαμε τι αναμενόταν και θα μπορούσαμε εύκολα να συνεχίσουμε στη vinyasa μας, χωρίς καμία περαιτέρω εξήγηση.
Αλλά παρόλα αυτά, οι υπόλοιποι ήταν ευγενικοί και προσγειωμένοι, πράγμα που με έκανε να αφήσω τον θυμό και την ανάγκη να φωνάξω..
« εεε , ξέρεις ο δάσκαλος είναι εκεί και εμείς οι υπόλοιποι θέλουμε να τον ακούσουμε και να τον δούμε, για αυτό κάτσε στην θέση σου και συ και παρακολούθησέ τον όπως όλοι μας» ή « Ναι, ξέρουμε τι μπορείς να κάνεις και ναι ζηλεύουμε όλα όσα κάνεις, αλλά κάθισε λίγο στη θέση σου. Εδώ δεν είναι σόου..»
Αντί λοιπόν να πω όλα τα παραπάνω – το οποίο ήταν εντελώς εγωιστικό – πήρα μερικές βαθιές αναπνοές και είπα στον εαυτό μου ότι θα έπρεπε να είμαι ήρεμη, να συγχωρέσω και κυρίως να αποκτήσω επίγνωση του εαυτού μου και μόνο εκείνη την στιγμή. Και αυτό γιατί, για μένα η γιόγκα είναι εξάσκηση. Όχι επίδειξη ούτε τελειότητα. Αλλά εξάσκηση και πρόοδος.
Και μπορώ να πω με βεβαιότητα, ότι ποτέ δεν θα είμαι καλή στην επίδειξη γιατί συνέχεια θα μαθαίνω, θα εξασκούμε και θα προοδεύω μέσα από την πρακτική μου…
Leave a Reply